احتمال در متعلَّق «شبه‌جمله» و نقش و تأثیر آن در تفسیر و ترجمۀ آیات وحی «مورد‌پژوهی آیات قرآن کریم»

نحویان زبان عربی از «حرف جارة اصلی+ اسم مجرور» و «ظرف» با اصطلاح «شبه‌جمله» نام می‌برند. شبه‌جمله‌ها برای اینکه در ساختار کلامی جای گیرند و به ایفای نقش بپردازند، باید پیوند و ارتباط ویژه‌ای با جزء دیگری از کلام داشته باشند. از این پیوند با اصطلاح «تعلُّق» یاد شده و آن جزء نیز «متعلَّق» نامیده شده است. حال شاید یک شبه‌جمله شایستگی پیوند با چندین متعلَّق را داشته باشد که در این‌صورت پیوند با هر یک از آن متعلَّق‌های احتمالی به ژرف‌ساخت‌های گوناگونی از کلام و به تبع آن معانی و پیام‌های گوناگونی خواهد انجامید. این مسئله در آیات قرآن کریم به فراوانی وجود دارد که نمود آن را می‌توان در کتاب‌های تفسیری و اعرابی قرآن کریم مشاهده کرد. در این میان مترجمان آیات وحی نیز به‌سبب محدودیت‌های زبانی موجود در فرایند ترجمه، با ترجیح یکی از وجوه احتمالی، به ترجمة این آیات مبارکه پرداخته‌اند که حاصل آن نادیده گرفتن وجوه احتمالی دیگر و در نتیجه عدم انتقال معانی و پیام‌های احتمالی آیات نورانی وحی به زبان فارسی است.